Over the rainbow so high

Piotro siedział przed swoim laptopem piszą kolejne strony referatu. Czasem pozwalał swoim oczom odpocząć i wyglądał przez okno, by obserwować manifestację potęgi natury w postaci burzy.
To już piąta burza w tym tygodniu pomyślał. Nie zdziwił się jednak, ni zaskoczył. Przyzwyczajony był do burz wyskakujących nagle zza gór.
Odgłos stukania w klawisze wypełnił pokój. Nagle klikanie ustało. Złote światło oślepiło zmulonego pracą Piotro. Trudno określić czy zrobił to odruchowo czy nie, ale w każdym razie Piotro szybko wybiegł z pokoju.
Po drodze zobaczył Oanę wieszającą pranie. Nic nie mówiąc chwycił ją za ramię i wyprowadził na balkon. Intuicja go nie zawiodła. Oana z dziewczęcym piskiem pobiegła po aparat fotograficzny. Po sekundzie wróciła krzycząc - Na dach!!
Kiedy oboje powoli wchodzili powoli po schodach, widzieli ludzi wychodzących z pokojów i wychodzących na balkony pokazujących sobie coś w oddali.
- Są już dwie - krzyknął ktoś.

Oana wspięła się na dach a Piotro tuż za nią. Pierwsze co poczuli to ciepły wiatr rzucający krople letniego deszczu na ich twarze. Połowa nieba okryta była mieniącym się złotem płaszczem, na który narzucony był ciemnogranatowy klin. Druga część przystrojona była w ciemny i głęboki granat. Granatowy płaszcz przepasany był dwoma wielobarwnymi pasami.


Gdy pierwsza z tęcz jest bardzo silna, pojawia się jej kolejne odbicie. Barwy są wtedy ułożone w odwrotnej kolejności niż te na tęczy pierwotnej. To właśnie zobaczyliśmy.


PS. Zdjęć nie będzie bo nie oddają nawet w połowie potęgi tamtej tęczy.